رویکردی انتقادی به ادبیات نمایشی نوجوانان پس ازانقلاب

میان ادبیات نمایشی نوجوانان وبزرگسالان، ازنظرساختارنمایشی، تفاوت چندانی وجود ندارد. اما، ماهیت ویژه ی مخاطبان نوجوان ازحیثِ اندیشه واحساس حاکم بردنیای ذهنی آنان، گونه ی نمایشی متفاوتی را باعث شده و با آن که دراروپا وآمریکا قدمتی چند قرنی دارد، درایران هنوزجریانی نوپا است. ادبیات نمایشی نوجوانانِ پس ازانقلاب اسلامی، از رشد کَمی خوبی برخوردار است، اما از نظرکیفی پیشرفت چندانی ندارد. آثارچاپ شده درحوزه ی ادبیات نمایشی دراین سال ها، با همه ی ضعف ها و مشکلات، ازحیث موضوعات نمایشی، الگوها و روش ها، ساختار نمایشی و نمودهای فرهنگی، قابل بررسی و نقد است. پژوهش حاضر با رویکردی تحلیلی و انتقادی، درابتدا ضمن بازخوانیِ شاخصه های روان شناسی و جامعه شناختی نوجوانان، سویه ی اجتماعی ـ روان شناختی جامعه ومخاطب، میزان تاثیر پذیری این آثارازنمودهای فرهنگی جامعه، باورهای دینی، آداب ورسوم، سنت ومدرنیته و باورهای اجتماعی را مورد ارزیابی قرار داده وجریان های حاکم برنمایش نامه نویسی پس ازانقلاب را بررسی نموده است.